HET KLASJE

Hij was het niet gewoon dat zijn leerlingen zo aandachtig waren in de klas. De meisjes trokken zich doorgaans weinig aan van zijn lessen. Pff, wat zouden zij nu Frans moeten leren: als kapsters in het centrum van het Vlaamse land hadden zij toch enkel Vlaamse klanten en wie het Vlaams niet machtig was, moest het dan maar leren. Dat was de logica zelf toch?
Waarom was de anders zo woelige sfeer tijdens de les nu achterwege gebleven? Het was de enige manier geweest om alsnog het weekje Italië, hun eindejaarsreis, niet gehypothekeerd te zien, vermoedde hij, en vermits er vanavond een voorbereidende vergadering voorzien was, was het het beste om de leraar niet te veel op zijn gevoelige teentjes te trappen, zeker omdat de directrice aanwezig zou zijn en meteen op de hoogte zou gesteld worden zo de leraar niet tevreden was over zijn bakvissen. Vroegere klachten hadden immers al in verwittigingen in de richting van een afgelasting gezorgd en ze wisten dat hun leraar vergevingsgezind was en, mits ze hun best een keertje deden, ze zeker veel van hem gedaan kregen. Hij was toch ook jong geweest, had hij eens toegegeven.
“En mogen we u vanavond op een cocktail trakteren, meneer”, vroeg Ilona aan het einde van de les, “om al een beetje in de sfeer te komen voor Italië?”
“Waarom niet?” antwoordde hij met een gemaakte glimlach want hij wou nu toch de goede sfeer niet bederven en misschien kwam het hem wel ten goede de laatste maanden van het schooljaar.
Een daverend unaniem ‘Hoera!’ begeleidde zijn antwoord en hij wist dat het goed zat.

Zoals beloofd stemde hij dan ook toe om na de vergadering, die prima verlopen was en waarop de klas zich voorbeeldig en geïnteresseerd had gedragen, wat te gaan drinken met de meiden. Van de vijftien waren er een vijftal dolenthousiast en ze troonden hem mee, de school uit, naar oorden waar de directrice geen controle meer zou uitoefenen, want dat wou hij toch ook niet, hè, meneer Achot?
Tien minuten later kwamen ze op het appartement van Annette toe, die speciaal voor hen een kom met een ‘unieke cocktail’ had klaargemaakt om in een ontspannen sfeer de leraar ook eens een pleziertje te doen. Zo zag hij dat zijn klasje toch niet zo slecht was en hij kreeg meteen een coupeke in zijn pollen gedrukt.
Fiona, Inge, Stefanie, Gilles en Annette keken hem breedlachend aan en klonken op deze hernieuwde kennismaking want op die manier zouden ze elkaar toch meer als mens leren kennen, nietwaar en dat moest toch als ze de reis naar Italië een beetje aangenaam wilden maken?
“We moeten je eigenlijk een geheimpje vertellen”, zei Stefanie. “Wilt u het horen?’
“Tuurlijk wil ik het horen”, antwoordde hij, al een beetje in de wind door de drie cocktails die sterker waren dan hij gedacht had.
“Je mag het natuurlijk niet voortvertellen, meneer Achot, dat blijft tussen ons hè?”
Dat sprak voor zich dat hij zijn mond zou houden. Een geheimpje tussen hem en de vijf meiden, dat moest kunnen.
“Eigenlijk zijn we stuk voor stuk verliefd op u”, zei Inge. “We vinden u zo leuk en aantrekkelijk, een echte man.”
Achot wist niet goed hoe hij hierop moest reageren en kwam niet verder dan:
“… Oei… dan voel ik… me… vereerd…”
Het was meer stotteren dan praten en de cocktails waren nu toch al naar zijn hoofd gestegen.
“Is dat dan alles?”, riepen ze in koor. “Mogen we geen kusje van u?”
En drie-vier-vijf meisjes bogen zich voorover voor de beduusde leraar die zich nog meer in zijn zetel verschanste voor het gordijn lange haren dat plotseling voor zijn ogen hing.
”Toch niet bang, meneer Achot?” lachte Annette.
Nee, bang was hij niet, maar hij voelde zich wel een beetje duizelig en had meer zin om te slapen dan om te zoenen eigenlijk.
“Maar, meneer Achot”, zei Fiona, “die oogjes van u worden steeds kleiner. Dat is niet zo beleefd van u. U moest blij zijn dat uw leerlingen u eens willen vertroetelen.”
En hij voelde hun handen over zijn lichaam wandelen op zoek naar knopen en ritsen om te openen en terwijl hij in een diepe slaap verzonk voelde hij hoe zijn hemd en broek werden uitgetrokken en ze giechelend aan zijn ondergoed begonnen.

Verschrikt opende hij zijn ogen toen hij enkele zachte klappen in het aangezicht kreeg.
“Hallo, Achot!”, hoorde hij in zijn oren klinken. “Het is nu echt het moment niet om te gaan slapen! Een beetje aandacht besteden aan uw leerlingen zou u niet misstaan, hoor!”
Hij zag dat hij intussen in een sofa lag en rondom hem nog altijd de vijf bakvissen stonden die erop hadden aangedrongen om te verbroederen voor de afreis naar Italië. Hij voelde dat zijn geslacht flink stijf stond, wat helemaal niet verrassend was de omstandigheden in acht genomen: de nieuwsgierige handjes van zijn gastvrouwen hadden immers zorg gedragen voor zijn mannelijkheid en terwijl hij even van de kaart was geweest, hadden ze zich van alle textiel ontdaan zodat ze nu spiernaakt rondom hem heen stonden. Ah! Wat een genot voor het mannelijk oog, die jonge, malse lijfjes met voor de een al wat steviger ontwikkelde borstjes dan voor de ander. De vijf etaleerden een staalkaart van hoe pubers op weg naar volwassenheid er kunnen uitzien. Drie van de vijf waren al fysiek volgroeide jonge vrouwen, terwijl Inge en Annette een beetje achterop hinkten of hadden zij gewoon pech dat de natuur hun met een maatje minder had bedeeld?
In elk geval kon er niet de minste twijfel over bestaan dat ze er zin in hadden om een fijne avond te beleven, bedacht hij.
“Hij is weer onder de levenden”, lachte Ilona. “Het zal tijd worden.”
“Meneer Achot”, zei Stefanie. “We moeten nog een bekentenis doen…”
“We hebben allemaal dezelfde wens: ons laten ontmaagden door u…”
En om haar verlangen te onderstrepen omklemde ze zijn geslacht met zachte hand en streelde Annette hem langs zijn wang.
“Kunt u het voelen hoe we naar u verlangen, meneer Achot?”
De leraar was van de hand gods geslagen en wist niet hoe op deze bekentenis te reageren. Hij probeerde zich rechtop te zetten, maar hij slaagde er niet in. Hij voelde zich te moe om ook enige beweging te maken. Had dat met die verdomde cocktails te maken?
“We willen wel eens graag een man in ons voelen en wij weten ook wel dat alleen een rijpe man daarvoor in aanmerking kan komen. Jongens zijn zo kinderachtig en kunnen zich moeilijk inleven in de gevoelens van een meisje.”
“Waarom zegt u niets, meneer Achot?” vroeg Gilles.
”Zwijgen is toestemmen”, zei Stefanie en ze zette zich schrijlings over hem heen.
Hij vond wel dat ze nu een beetje te ver gingen en begon voorzichtig te protesteren: “Hoho, Stefanie, dat kan je niet maken, meisje. Houd je verstand erbij!” hakkelde hij. “Denk aan de gevolgen…”
Stefanie negeerde zijn waarschuwing en begon haar poesje over zijn pik te wrijven. Vervolgens legde ze zijn handen op haar borsten.
”Streel me, Achot, streel me, alsjeblieft!” smeekte ze.
“Maar ik word hiervoor ontslagen, kind…”
“We zullen er nooit iets over loslaten”, zei Ilona. “Daar mag u vanop aan.”
“Het blijft ons aller geheim”, voegde Gilles eraan toe, wat de anderen meteen beaamden.
“Komaan, Achot, wees nu niet flauw”, zei Inge en ze begon hem voorzichtig op de mond te zoenen en hij voelde hoe de anderen hem overal begonnen te strelen terwijl Stefanie zijn handen over haar borsten deed bewegen. Hij voelde hoe haar tepels hard waren geworden en haar geslacht steeds natter werd.
Toen begon ze langzaam op hem neer te zakken en hij voelde hoe ze hem met kleine schokjes in zich toeliet.
“Rustig aan, Stefanie, niet te bruusk”, hoorde hij een van de meiden fluisteren terwijl ze zijn penis in de juiste positie leidde, “het is de minst pijnlijke weg naar de hemel heeft mama gezegd.”
Stefanie knikte en sloot haar ogen om zich te concentreren op haar eerste penetratie. Er verscheen even een pijnlijke grimas op haar gezicht en ze verstarde. Ook haar vriendinnen stopten met hun activiteiten: Inge had zich verschrikt omgedraaid en ook de anderen staarden gefascineerd naar Stefanie haar reacties.
Achot voelde haar warmte om zijn geslacht en vroeg zich af waarom ze stopte. Na een korte pauze en wat voorzichtige aanmoedigingen van de meiden, begon ze zachtjes op en neer te bewegen.
“Is het lekker?” vroeg Annette die intussen haar eigen borstjes was aan het strelen.
“Het doet een beetje pijn”, antwoordde Stefanie, “maar het valt wel mee.”
“Volgende keer zal het super zijn zei mijn mama”, hoorde hij dezelfde stem van daarnet zeggen.
En drie paar handen en één mond verplaatsten hun aandacht naar hun vriendin. Hun bezorgdheid ging nu uit naar haar, de klasgenote die hen voordeed hoe ze zichzelf een ticket naar toekomstig genot konden verschaffen. Zo zouden ze elkaar steunen en troosten in hun eerste seksuele ervaring. Het straaltje bloed dat op Achots onderbuik sijpelde was de niet te vermijden weg naar hun seksuele ontbolstering.